مطبوعات و رسانه ها

در اوایل سال 1886 ، دقیقاً 30 سال پس از تظاهرات گسترده در استرالیا در اول ماه مه 1856، اتحادیه‌های کارگری آمریکای شمالی خواستار اعتصاب عمومی به مدت چند روز شدند.

دلایل اصلی این اعتصاب، شرایط نامناسب کار و حقوق ناعادلانه کارگران صنعتی بود.

از آن زمان، هر ساله در بسیاری از کشورها، این روز به عنوان روز کارگر گرامی داشته می شود و برگزارکنندگان خواستار همبستگی، عدالت اجتماعی و فرصت های برابر برای کارگران می‌شوند.

هم اکنون 135 سال بعد از آن، هنوز در بسیاری از کشورها، از جمله در ایران، حقوق کارگران به اندازه کافی در نظر گرفته نمی شود و هرگونه اعتراض موجه‌ای، می تواند عواقب قانونی سختی را در پی داشته باشد.

امسال اول ماه مه همزمان است با دوران پاندمی ویروس کرونا.

حقوق بگیران با اخراج‌های گسترده، کار کوتاه مدت، اجاره‌های بالا و افزایش قیمت مواد غذایی، دست و پنجه نرم می‌کنند.

افرادی که در مشاغل نامطمئن و بی‌ثبات استخدام شده اند و درآمد کمی دارند، به سختی می توانند با درآمد ناچیزشان، زندگی کنند و همواره به کمک های دولتی وابسته هستند.

طبق نظرسنجی ها، تقریباً از هر 5 نفر، یک نفر در بخشهای با مزد پایین، کار میکند

به طور خاص، شهروندانی که عقبۀ مهاجرت دارند، در این دوران، بیشتر تحت فشار قرار می گیرند و اغلب به عنوان کارگر موقت یا از طریق قرارداد کاری با شرکتهای واسطه و سودجو، با دستمزد پایین، استخدام می شوند.

“جامعه ایرانیان آلمان” نیز از تأثیرات منفی این همه‌گیری، مصون نبوده است. بطور مثال:

بسیاری مجبور شدند در محیط کار با چالش های جدیدی روبرو شوند یا به “کار کوتاه مدت” بپردازند.

حتی برخی شغل خود را از دست دادند.

همچنین این همه‌گیری، زندگی دانشجویان ایرانی با “اجازه اقامت دانشجویی” را که باید در کنار تحصیل برای تامین زندگیشان کار کنند، نیز دشوار کرده است.

 این پاندمی همچنین نشان می دهد که شکاف بین فقیر و غنی، آشکارا چقدر در حال گسترش است و در حالی که خیلی از شرکتها در معرض ورشکستگی قرار دارند ، برخی از این بحران سود جسته‌اند و در این وضعیت، به طرز چشمگیری ثروتمند شده‌اند.

اکنون، در این دوران متحول و دگرگون کرونایی، وقت آن است که بار دیگر از خود بپرسیم که:

در کدام جامعه می خواهیم در آینده با هم زندگی کنیم، در یک جامعه با همبستگی، جامعه‌ای عادلانه‌تر، پایدار با فرصت‌های برابر، بدون نژادپرستی و تبعیض و یا در یک جامعه ناامن؟ جامعه ناامنی که نئولیبرالیسم برایمان رقم زده است! در کدام جامعه؟

درباره “جامعه ایرانیان در آلمان”

جامعه ایرانیان در آلمان (IGD) یک انجمن سراسری از ایرانیان و ایرانی‌تبارهای مقیم آلمان است که در سال 2010 در برلین تاسیس شد.

طبق اساسنامه IGD ، این تشکل برای تقویت و پیشبرد علایق ایرانیان مقیم آلمان و همچنین مشارکت و همزیستی بیشتر آنها در جامعه آلمان، می‌کوشد.

این انجمن، مستقل، غیرحزبی، غیر فرقه‌ای و با گرایش سکولار میباشد

جامعه ایرانیان در آلمان، ٢١فوریه ٢٠٢٠، روز جهانی زبان مادری را گرامی می دارد.

یونسکو این روز را در سال ٢٠٠٠ به این دلیل نام گذاری کرد که نزدیک به نیمی از زبان های دنیا در معرض نابودی قرار دارند. با هدف «پشتیبانی از تنوع زبانی و فرهنگی و چندزبانه بودن» در این روز، زبان هایی که در سراسر دنیا در میان اقلیت هایی با جمعیتی کمتر از ده هزار نفر رایج اند، پاس داشته می شوند. یونسکو این روز را به یاد قربانیان تظاهراتی در ٢١فوریه ١٩٥٢در پاکستان برگزیده است. علت برپا شدن تظاهرات آن بود که حکومت وقت پاکستان زبان اردو را که زبان رسمی تنها سه درصد جمعیت این کشور بود، بعنوان یگانه زبان رسمی این کشور اعلام کرد.

جامعه ایرانیان در آلمان بنا به سه دلیل که از این تحول تاریخی سرچشمه می گیرند، این روز را گرامی می دارد:

نخست– در جامعه ای که 25% شهروندان آن پیشینه مهاجرتی دارند، کاربرد و پشتیبانی از زبان مادری در کنار زبان آلمانی از اهمیت ویژه ای برخوردار است. از نگاه یک اتحادیه سراسری سازمان های مهاجران، می کوشیم بر اهمیت آموزش زبان مادری و چندزبانه بودن به مثابه کلیدی برای همگرایی (انتگراسیون) و مشارکت بهتر، درک متقابل نیک تر و غنای تنوع فرهنگی تاکید کنیم.

دوم– از آنجا که بسیاری از ما به زبان پارسی سخن می گوییم، می کوشیم که این زبان در برنامه درسی مدرسه های آلمان گنجانده شده و نیز مانند نمونه هامبورگ بعنوان رشته درسی انتخابی درمدرسه ها پذیرفته شود.

سوم– ما ایرانیان و ایرانی تباران که حامل تجربه هایی از یک کشور چندزبانه و چندقومی هستیم، می خواهیم به این مناسبت زبان های پرشماری را که در ایران و منطقه ای که ایران در آن قرار گرفته، گرامی بداریم.