اطلاعيه رسانه ای
برلين، ژوئن ۲۰۱۷
آقای پروفسور دکتر مانفرد لورنس در روز بيست و پنجم ماه مه 2017 در سن 87 سالگی در شهر برلين درگذشت. با رفتن او عرصه‌ی دانش يک ايران‌شناس عالی‌مقام را از دست داد و ايران‌زمين يک دوست خوب.
مانفرد لورنس در 6 اکتبر 1929 در تورينگن به دنيا آمد. در سال 1952 به برلين آمد و در دانشگاه هومبولدت به تحصيل در رشته‌ی اسلاوشناسی پرداخت. دو سال پس از آن استاد آينده‌ی او پروفسور بزرگ علوی به عنوان پناهنده سياسی از ايران به برلين شرقی وارد شد و شروع به تدريس زبان فارسی جديد و ايران‌شناسی نمود. لورنس يکی از اولين شاگردان او بود. او به شکرانه‌ی استعداد سرشار خود از همان اوان تحصيل در کنار فارسی مدرن، معلوماتی بنيادين از خانواده زبان‌های ايرانی مانند اردو، پشتو و فارسی تاجيکی اکتساب نمود. مورد اخير موضوع رساله‌ی دکترای او با عنوان «بررسی تفاوت‌های ساختاری جمله در زبان‌های فارسی و تاجيکی» بود. پس از خاتمه‌ی کار دکترا مدارج گوناگون استادی را تا عنوان پروفسور عادی در دانشکده‌ی علوم آسيايی، بخش ايران‌شناسی دانشگاه هومبولدت طی کرد. لورنس و علوی کارهای مشترک بسياری را منتشر کردند. در سال 1987 با کسب کرسی پروفسوری در رشته‌ی ايران‌شناسی به‌عنوان جانشين علوی به خدمت خود ادامه داد و در سال 1993 بازنشسته شد. او پس از آن همچنان به کار تدريس در دانشگاه‌های آزاد برلين و کراکوی لهستان مشغول بود.
پروفسور لورنس در کنار کتاب‌های آموزشی و ساير آثار منتشر شده از او، اقدام به ترجمه‌ی آثار بسياری از ادبيات مدرن فارسی به آلمانی نيز کرده است. او با آثار خود که برای آن‌ها مدال‌های افتخار گوناگونی از دولت‌ها دريافت کرده، پلی فرهنگی ميان شهروندان ايرانی و آلمانی بنا نهاده است.
جامعه ايرانيان در آلمان برای از دست رفتن آقای پروفسور لورنس سوگوار است و او را همواره به‌عنوان دوستی خوب در خاطره نگه می‌دارد.
جامعه ايرانيان در آلمان
